Scapino Ballet Rotterdam − Pablo

Parktheater, Eindhoven, 15 februari 2017

De turbulente tijd waarin Pablo Picasso leefde wordt in Pablo door Scapino Ballet Rotterdam en de Spaanse choreograaf Marcos Morau op een theatrale manier op de planken gebracht. Aan de voorstelling is te zien dat Morau nooit danste, hij is fotograaf en choreograaf en intens geïnteresseerd in andere disciplines zoals zang, drama, literatuur en muziek. De voorstelling begint met een gedicht, er wordt gezongen en gepantomimed, maar vooral veel uitgebeeld. Het gaat er heftig aan toe. De eerste wereldoorlog, de Spaanse burgeroorlog, de tijd van Franco en de tweede wereldoorlog, Picasso maakte veel mee.
Marcos Morau eist van zijn dansers dat bewegingen niet vanuit het hart, maar vanuit het hoofd worden geïnitieerd. Pas als ze dat beheersen mogen zij hun eigen gevoel erin leggen en dat is gelukkig te zien in de multidisciplinaire voorstelling.
Door de spelregels van Morau ontstaan er flitsende, soms repetetieve dansscenes, de ene keer in een hoekje van het toneel door enkele dansers, dan weer als een zwerm bewegende dansers. Dat de dramatisch aangezette scenes niet gaan vervelen, komt door de fantastische begeleiding door Sinfonia Rotterdam dat live in de orkestbak voor de muziek zorgt.
Ik ben niet altijd enthousiast over de richting die Scapino onder Ed Wubbe lijkt in te gaan, Er wordt populair geprogrammeerd, zoals in Le Chat Noir en The Great Bean, die ik kitcherig vind. Als je Pablo als een compacte opera ziet, wordt zijn koers duidelijker: een nog bredere doelgroep aanspreken, De moderne-dansliefhebbers krijgen het nakijken. Jammer.

Frank van de Loo